خرید هاست و دامین برای راه اندازی سایت از اهمیت ویژه ای برخوردار است بنابراین در ادامه به ارائه برخی نکات در زمینه  ثبت دامین و هاست می پردازیم. برای راه اندازی سایت ابتدا باید یک دامنه ثبت کرده و پس از ثبت دامین خود به خرید سرویس هاست مورد نظر جهت بارگذاری اطلاعات وب سایت خود بر روی آن اقدام نمایید. دامنه ها بیانگر نام تجاری، نوع فعالیت و یا منطقه کاری شما است. نکته دیگری که لازم است به آن توجه شود اینست که با توجه به زبان برنامه نویسی وب سایت خود لازم است به خرید هاست لینوکس و یا خرید هاست ویندوز اقدام نمایید.

برای وب سایت هایی که دارای ترافیک بالا نیستند هاست نیاز آن ها را برآورده می سازد اما برای وب سایت های پربازدید ما دو انتخاب را پیش رو داریم: -  خرید سرور مجازی    -  خرید سرور اختصاصی

زمانی که شما اقدام به خرید سرور اختصاصی می کنید، تمامی منابع آن سرور در اختیار شماست و فقط شما از آن استفاده می نمایید اما با خرید سرور مجازی شما یک ماشین مجازی شده را بر روی سرور کنترل می کنید که ممکن هست تعداد زیادی محیط مجازی دیگر را نیز میزبانی کند. پس فقط شما نیستید که از سرور استفاده می نمایید. در سرور مجازی شما محدود به پلن هایی هستید که شرکت ارائه می نماید در صورتی که در سرور اختصاصی شما کنترل کامل را بر عهده دارید و می توانید از منابع و سی پی یو به تنهایی استفاده نمایید.

با توجه به توضیحاتی که داده شد قطعا سرور اختصاصی امکانات بیشتری نسبت به سرور مجازی در اختیار کاربر قرار می د هد اما شما باید توجه کنید که نیاز شما چیست ؟ اگر سرور مجازی پاسخگوی نیاز شما است لزومی ندارد برای خرید سرور اختصاصی هزینه کنید. چون قطعا قیمت سرور های اختصاصی نسبت به سرور های مجازی بیشتر است .

ایران وب سرور با پشتوانه نیروی کار متخصص مفتخر به عرضه هاست پرسرعت به اشخاص حقیقی و حقوقی می باشد.

از لحاظ تقسیم بندی سرور؛ مانند میزبانی اشتراکی، در سرورهای مجازی نیز کاربران دیگری بر روی سرور قرار دارند و از آن استفاده می کنند اما تعداد این کاربران به مراتب کمتر از سرویس های اشتراکی میزبانی بوده و به این ترتیب منابع سخت افزاری بیشتری نیز در اختیار کاربران قرار داده می شود. معمولا اساس کار سرورهای مجازی به این صورت است که CPU بین تمامی کاربران به اشتراک گذاشته می شود اما سایر رسانه های ذخیره سازی از جمله Ram به صورت جدا برای هر کاربر در نظر گرفته می شوند. مثلا اگر دو کاربر بر روی سرور قرار داشته باشند، برای هر دو یک Ram با حافظه 1GB به صورت جداگانه در سرور تعبیه می شود. سایر سخت افزارهای موجود بر روی سرور مثل Motherboard، Power و ... نیز طبیعتا به صورت اشتراکی به تمامی کاربرها سرویس دهی می کنند.
از دیگر تفاوت های مهم میزبانی اشتراکی و سرورهای مجازی در نحوه مدیریت منابع تخصیص یافته به کاربر می باشد. بر خلاف سرویس های اشتراکی که مدیریت میزبانی خود را توسط کنترل پنل انجام می دهند کاربران سرورهای مجازی به سیستم عامل سرور نیز دسترسی دارند. (این دسترسی در سرویس های ویندوزی با عنوان دسترسی Admin و در سرویس های لینوکسی با عنوان دسترسی Root شناخته می شود) حال ممکن است این سوال پیش بیاید که چگونه چند کاربر همزمان از یک سرور استفاده می کنند، به سیستم عامل سرور نیز دسترسی دارند اما در کار یکدیگر اختلال ایجاد نمی کنند؟ پاسخ این است که در سرورهای مجازی به تعداد کاربران نیز سیستم عامل بر روی سرور قرار دارد. این سیستم عامل ها که با استفاده از نرم افزارهای مجازی ساز بر روی سرور نصب می شوند مستقل از یکدیگر بوده و تداخلی در کارکرد یکدیگر ایجاد نمی کنند. مزیت دسترسی به سیستم عامل این است که کاربر معمولا محدودیتی در استفاده از نرم افزارهای مورد نیاز نداشته و هر نرم افزاری را در صورتی که توسط سیستم عامل قابل پشتیبانی باشد، می تواند بر روی سرویس خود نصب کند. سرویس های سرور مجازی نیز خود عمدتا به دو نوع اصلی تقسیم می شوند.
سرویس (VPS (Virtual private server که راجع به آن صحبت شد و سرویس (VDS (Virtual Dedicated Server که با عنوان سرور مجازی اختصاصی نیز شناخته می شود. تفاوت اصلی VPS و VDS در نحوه اشتراک گذاری CPU بین کاربران سرور می باشد. در سرویس های VDS معمولا یک (یا حتی بیشتر) هسته از CPU به صورت اختصاصی در اختیار کاربر قرار می گیرد و کاربران دیگر به هسته های اختصاص یافته به کاربران دیگر دسترسی نخواهند داشت اما در سرویس های VPS اینگونه نیست و تمام ظرفیت CPU بین تمامی کاربران به اشتراک گذاشته شده است و هر کاربر به میزان مشخص شده در پلان سرویس خود می تواند از CPU استفاده کند.